Portret op West

Dit jaar viert voetbalclub PVC in Oog in Al zijn 110-jarig bestaan. Voor bestuurslid en erelid Michel Marree (62), die al sinds de jaren 70 lid is van zijn geliefde club, een mooi moment. “Ik steek een groot deel van mijn vrije tijd in de club, maar voor mij is dat geen inspanning, maar ontspanning.”

“Als klein jochie was ik kind aan huis bij mijn opa en oma, ik speelde er vaak. Ik woonde in Overvecht, zij woonden in de buurt Halve Maan, hier in Utrecht West. Ik was een hyperactief jochie en het leek mijn ouders een goed idee als ik op voetbal zou gaan om mijn energie kwijt te kunnen. De voetbalclub lag vlakbij mijn grootouders, aan de overkant van het kanaal. Om erbij te mogen, heb ik een jaartje bovenop mijn leeftijd gelogen. Je moest 7 jaar oud zijn, ik was pas 6. Sinds die tijd ben ik lid van PVC Voetbal en nooit meer weggegaan. 

Benoemd tot erelid

Ik genoot enorm van het voetballen, maar na het breken van mijn knie op mijn 17^e heb ik nooit meer het niveau gehaald dat ik daarvoor had. Uiteraard bleef ik tegen het advies van de arts in gewoon voetballen, ik kon het niet loslaten. Mijn knie heb ik daardoor compleet kapotgelopen. 
Als puber had ik al een vrijwilligersbaantje als redacteur van het clubblaadje en daarna heb ik allerlei functies bekleed: van barmedewerker en bestuursvoorzitter tot bestuurslid met als extra taak de externe zaken. Dat laatste doe ik nu nog steeds. Voor die inzet voor de club ben ik een tijd terug tot erelid benoemd, voor mij een grote eer. Ik werk drie dagen per week in vaste dienst. Een groot deel van mijn vrije tijd steek ik in de club, maar voor mij is dat geen inspanning, maar ontspanning.”

“Kinderen uit de buurt die geen lid zijn, kunnen hier ook voetballen en we hebben een speciaal team met jongens uit het AZC”

Belangrijke functie in de wijk 

In de rol van bestuurslid heb ik veel contact met andere voetbalverenigingen in de gemeente Utrecht en ook met de gemeente zelf. De gemeente beheert en onderhoudt de velden, wij huren ze. Met de gemeente heb ik een goed contact. Toen een tijd terug een veld vervangen moest worden, hing ik op donderdagavond aan de telefoon met een gemeentemedewerker en maandag stond een bedrijf het veld te vervangen. Ook zij zien het belang van onze club in. 

Hier leren kinderen dat alles alleen doen niet werkt, dat je elkaar nodig hebt om tot resultaat te komen. Dat is het mooie van een teamsport. Kinderen uit de buurt die geen lid zijn, kunnen hier ook voetballen. En we hebben een speciaal team met jongens uit het AZC uit de wijk. We gaven ze voetballen en zetten een crowdfunding op waarmee we binnen no time geld ophaalden voor kleding en schoenen, zodat ze hier lekker kunnen spelen en iets te doen hebben. Van de donaties kunnen we busjes van huren om het team naar uitwedstrijden te vervoeren. 

Niet groeien, maar beter worden 

In 2005 zijn we met de club verhuisd naar het Marco van Basten Sportpark. Marco is opgegroeid in deze wijk. In mijn kindertijd hebben we nog met hem gevoetbald. Die verhuizing was een hele happening. Op een boot van Rijkswaterstaat werden Marco en een hele bubs kinderen naar de overkant van het Kanaal gevaren om daar het sportpark te openen. Iemand zei toen: “Wat zonde om het hart (ons oude clubhuis) uit de club te halen.” Maar zo zag ik het niet. Het hart van onze club zijn de (destijds 300) leden en die gingen gewoon mee. Een soort harttransplantatie, zo zag ik het. Nu hebben we zo’n 1100 leden, waarvan 800 spelende leden. Nog groter willen we in de toekomst niet worden, maar wel beter. We hebben nu een betaalde technisch jeugdcoördinator, zodat er ook plek is voor jongeren die op hoger niveau voetballen. Maar we willen wel echt een amateurvoetbalclub blijven.

Op de middenstip 

Het liefst zou ik nog 60 jaar vrijwilliger voor deze mooie club willen zijn, maar ik denk dat dat wel heel optimistisch is gezien mijn leeftijd. Maar als ik dan uiteindelijk ga, dan heb ik mijn afscheid het liefst in een kist op de middenstip.” 

Wijkadviseur Rodney Michel is de intermediair tussen bewoners, ondernemers, organisaties en de verschillende afdelingen van de gemeente, zoals de afdeling Groen. Zo is hij nu betrokken bij de buurttuin tussen de Graadt van Roggenweg en de Leidsekade die Mohammed Alidib samen met zijn vader onderhoudt. 

Rodney is sinds september 2024 wijkadviseur in Utrecht West voor de buurten Lombok en Welgelegen en is volop bezig met het opbouwen van zijn netwerk hier. ‘Dat betekent veel de wijk in en contact leggen met bewoners, ondernemers en organisaties. Ik wil hun vragen, wensen en ideeën horen. Als ik merk dat het ergens nodig is, dan organiseer ik een spreekuur in de buurt zelf. Zo start ik vanaf 13 mei met een maandelijks spreekuur op elke 2e dinsdagmiddag in de maand in het buurtkantoor van Woonin aan de Graadt van Roggenweg 1 (aan de binnentuin van de Leidsche Poort). Dat doe ik samen met de sociaal makelaar van Stichting DOCK.’

Via het Initiatievenfonds en in overleg met de wijkopzichter heeft de gemeente daar vorig jaar al een buurttuin laten aanleggen, met hoge bakken waarin de bewoners groenten, kruiden en bloemen kunnen kweken. Ook zijn er twee regentonnen geplaatst om de tuin water te kunnen te geven. Rodney: ‘Met het spreekuur wil ik erachter komen wat de bewoners daar nog meer nodig hebben.’ 

Blij met de buurttuin 

Bewoners Mohammed en zijn vader zijn in ieder geval al heel blij met de tuin. Mohammed: ‘We hebben hier alleen maar een klein balkon. Mijn vader wilde dolgraag een volkstuin, om te tuinieren en voor de sociale contacten, maar er zijn hier geen volkstuinen in de wijk. De buurttuin is een mooie oplossing. Hij onderhoudt hem samen met mij en af en toe helpen een buurman en een buurvrouw ons. Hij kweekt hier onder andere snijbiet, radijs, wortels en allerlei kruiden. Als er veel oogst is, geven we dat weg aan andere bewoners.
Mijn vader heeft gezondheidsklachten en hier vindt hij ontspanning en afleiding en kan hij lekker veel buitenzijn. In Syrië, waar we oorspronkelijk vandaan komen, was mijn vader timmerman. Het bankje met afdak en het tafeltje dat er staat, heeft hij zelf in elkaar gezet. Iedereen mag hier komen helpen of komen zitten met een kop thee of koffie als ze dat willen.’ 

Speeltuinen opknappen 

Grenzend aan de buurttuin ligt een speeltuin, waar nu weinig gebruik van wordt gemaakt. Voor deze en een paar andere speeltuinen in Lombok is er een opknapplan om samen met de kinderen en ouders de speelplekken te verbeteren. ‘Dit deel van de wijk is behoorlijk versteend en er is geen groot park waar mensen kunnen samenkomen. We willen van de speeltuinen plekken maken waar kinderen en hun ouders graag komen en waar mensen elkaar kunnen ontmoeten. Want vooral die verbinding tussen bewoners onderling is belangrijk. Dat maakt dat je ergens met plezier woont.’ 

Heb je een vraag, behoefte aan overleg of een leuk idee voor jouw buurt of straat? Neem dan contact op met Rodney Michel via de mail (west@utrecht.nl) of kom naar zijn spreekuur. Ook de wijkwethouder houdt eens per maand een spreekuur, de eerste woensdag van de maand op wisselende locaties in de wijk. Meer informatie hierover vind je op de wijkpagina. 

Al 20 jaar woont Heddy Veltkamp aan het Spinozaplantsoen. Vanaf het begin heeft ze zich ingezet om van het kleine buurtje een gezellige ontmoetingsplek voor bewoners te maken. Sinds kort staat er een prachtige blokhut in de Spinozatuin, waar vooral de kinderen zich vermaken met allerlei activiteiten.

“Bijna twee decennia stonden de sociale huurwoningen aan het Spinozaplantsoen op de lijst om gesloopt te worden. Kleine huisjes met vaak grote gezinnen die ondertussen niet onderhouden werden. Veel bewoners wilden geen sloop, maar renovatie. Ik vroeg me af: waarom gebeurt hier niets en wat kan ik als theatermaker betekenen? Met mijn eigen Stichting Mo’Move had ik jarenlang theaterprojecten gedaan in het buitenland om mensen op een speelse manier kennis bij te brengen. Zoiets kon hier natuurlijk ook. Samen met andere creatieve bewoners bedacht ik allerlei activiteiten op het gebied van mode, eten, theater en zelfs architectuur (hoe zouden wij de huizen renoveren?). Een leuke manier waarop mensen elkaar écht leren kennen. Al onze ideeën presenteerden we op een klein festivalletje waar ook de gemeente en de woningbouwvereniging aanwezig waren. 

Uiteindelijk zagen ze in: hier liggen schatten, daar moeten we zorgvuldiger mee om gaan. 

Renovatie en gemeenschappelijke tuin 

In 2012/2013 zijn de woningen alsnog gerenoveerd. Mensen met grote gezinnen kregen urgentie om ergens anders een sociale huurwoning te krijgen, maar ze bleven. Het is hier net een dorp: iedereen kent elkaar, let op elkaar en op elkaars kinderen. Er is veel hulp onderling. Toen de woningen gerenoveerd werden, kregen we als bewoners de vraag wat onze woonwensen waren. Velen wilden bloemen en een tuin, maar ze hadden een bovenwoning. Ik kwam met het idee om een van de vele grasveldjes in de buurt om te toveren tot een gemeenschappelijke tuin: de Spinozatuin. Er kwamen fruitstruiken, een kruidenspiraal, wat moestuinbedden en een pipowagen voor ons gereedschap, om te schuilen voor regen en koffie te drinken. 

Activiteiten voor kinderen 

Naast de tuin was er ook behoefte aan activiteiten voor de kinderen. We kregen subsidie van de gemeente om een paar keer per week met de kinderen te knutselen, spelletjes te spelen, te voetballen en te dansen in de gymzaal in de buurt. Twee jaar geleden ontstond de wens om de pipowagen te vervangen voor een blokhut met meer ruimte. Uiteindelijk kregen we een omgevingsvergunning van de gemeente en geld van het Initiatievenfonds om de blokhut van 28m2 te laten bouwen. In mei van dit jaar openen we hem officieel, maar we maken er al sinds november vorig jaar dankbaar gebruik van. Hij is echt prachtig geworden, met een keukentje erin, picknicktafels en een klein opslagschuurtje. 

Ik ben er voor de kinderen

Ik vind het geweldig om er voor de kinderen te zijn. Daar word ik het meest blij van. Er ontstaan soms zulke mooie, open gesprekken. Bijvoorbeeld als wat tienermeiden onderling ruzie hebben. Soms dansen ze hier ook. Ik zie kinderen zich hier ontwikkelen, naar de universiteit gaan, trouwen en zelf kinderen krijgen. Vervolgens komen ze hier samen met hun gezin barbecueën. Dat is waanzinnig leuk. 

Tuiniers gezocht 

Voor de toekomst zou ik graag wat mensen aantrekken die groene vingers hebben of die graag willen kweken om ons in de Spinozatuin te helpen. Het onderhoud is wel een ding, want even niet wieden en de hele tuin staat vol met onkruid. Bij dezen dus de oproep: sta jij al een tijd op de wachtlijst voor een moestuin en wil je in de tussentijd al lekker met je handen in de aarde zitten? Of vind je het gewoon leuk om buiten bezig te zijn, samen met anderen? Stuur me dan een mail op h_veltkamp@zonnet.nl. We hebben eens per maand een samenwerkdag, maar vaker komen mag uiteraard ook.”